চাকনৈয়া

              ৰবৰৰ ফিটা এডালৰ টানত লাহে লাহে কাষ চাপি আহিছিল শান্ত পখিলী । ফিটাডালৰ আনটো মুৰত আঠা খাই থকা গাঁঠিটো ঢিলাকৈয়ে বন্ধা হৈছিল, খুলি পেলাবৰ জোখেৰে । তথাপিও কাষ চাপি আহিছিল সেই পখিলী । ফিটাডালৰ আনটো প্ৰান্তত এডাল গছ । চলন্ত গছডালত কাষ চাপি অহা পখিলীটোৱে গছডালৰ দেহলৈ চটিয়াই দিলে কেইডালমান শিপা । আৰু সেই শিপাতেই খামোচ মাৰি ৰৈ গ'ল গছডাল । ফলে-ফুলে জাতিষ্কাৰ হৈ বিলালে ছাঁ, পখিলীৰেই প্ৰেমত ।

               বাগৰ সলাই বসন্তই, ৰং সলালে পখিলীয়ে । পখিলী ধৰিবলৈ বৰষি বোৱা নাছিল গছডালে । হ'লে কি হ'ল ? বৰষি বোৱা মাংসহাৰীৰ অভাৱতো কাহানিও হোৱা নাছিল ! আৰু এদিন তেনে এটি বৰষিত খোট মাৰিবলৈ গৈয়েই বিদ্ধ হ'লহি পখিলী । ৰং সলোৱাৰ এক অকাম্য কাৰণ ! 

                  শিপাৰে অচল হোৱা গছডালত এন্ধাৰ নামিল । আৰু সেই এন্ধাৰৰ উত্স ছাঁ, নিজৰেই । চলাৰ হেঁপাহ থাকিয়েই গ'ল ফিটাডালৰ টানত ।

                   ফিটাৰ টানত আবদ্ধ গছডালৰ মন যায় কেতিয়াবা সুধিবলৈ, " বৰষিৰ খোট এৰিবলৈ টান পাইছা য়দি ফিটাৰ গাঁঠি খুলি  দিয়াত তোমাৰ আপত্তি কি ? "

                     ফিটাডাল টানকৈ বন্ধা হোৱা নাছিল ।

No comments:

Post a Comment